|
Inleiding
Mensen en dieren lijken veel meer op elkaar dan wij ons vaak realiseren.
Beiden hebben we nagenoeg dezelfde anatomische kenmerken; zelfs onze genen
blijken veel minder te verschillen dan men ooit voor mogelijk heeft gehouden.
Beiden voelen pijn en kennen dezelfde emoties. Zowel mens als dier is in
staat om vreugde te ervaren, verdriet, jaloezie, boosheid, liefde, trouw, om
slechts enkele voorbeelden te noemen.
Zoals ik het ervaar zijn mens en dier broeder- en zusterwezens. Niet slechts
anatomisch en emotioneel maar tot op het niveau van bewustzijn. Het
menselijk, dierlijk en ook het plantaardig bewustzijn zijn takken aan
dezelfde stam. Gelijktijdig in bewustzijn op Aarde ontstaan en met dezelfde
intentie op deze planeet, namelijk om de schoonheid van de Schepping in
fysieke vorm te ervaren en in vele vormen tot uitdrukking te brengen.
In dit proces hebben dier en plant zichzelf nooit verraden; ze zijn zichzelf in
alle tijdperken van het Aardse bestaan trouw gebleven. Dit in tegenstelling
tot de mens.
Doordat de dieren zo verwant zijn aan ons en doordat zij zichzelf nooit
hebben verloren zijn zij bij uitstek degenen die ons kunnen leren hoe wij
onszelf terug kunnen vinden.
Helaas
zien wij mensen vaker de verschillen tussen onszelf en de dieren dan de
overeenkomsten. En zijn het de verschillen waardoor de dieren in ons midden
in de problemen worden gebracht. Verschillen die soms alleen maar bestaan in
het menselijke wereldbeeld. Vanuit onwetendheid en arrogantie (de mens is de
kroon op de Schepping; slechts mensen hebben bewustzijn, dieren zijn
onbewust; dieren zijn simpel van aard, en dergelijke) brengen we onszelf (!)
en onze dieren in posities die voor beiden pijnlijk zijn.
Arrogantie uit zich in de wijze waarop we onze landbouwdieren en de dieren in
de vrije natuur behandelen: we hebben geen respect voor hun behoefte aan
beweging, frisse lucht, natuurlijk voedsel, natuurlijk gedrag en natuurlijke
leefomgeving.
Arrogantie en onwetendheid zijn ook vaak de oorzaak van problemen met onze
huis- en gezelschapsdieren. Wie staat er ooit bij stil dat bijvoorbeeld paard
en hond nachtdieren zijn? Toch verlangen we dat zij hun bioritme aanpassen
aan het onze en (top)prestaties leveren op een moment dat hun systeem
eigenlijk in rust is. We verlangen van wezens die plezier hebben in beweging
dat ze een groot deel van de dag stilstaan of -liggen, in de stal of in de
mand. Zonder er al te zeer over na te denken snijden we vitale organen weg:
“wordt hij rustig van” of “die loopsheid is zo onhandig”.
Wij vinden dieren vaak toch wel een beetje dom (mensen zijn véél
intelligenter) maar we gaan er wel van uit dat onze dieren onze bedoelingen
en onze levenswijze doorgronden en zich hieraan aanpassen (we éisen het
zelfs) terwijl wij ons hoofd schudden in onbegrip bij die blaffende hond:
“Wat hééft dat beest toch?!”.
Welbeschouwd is het een groot wonder dat het ook vaak goed gaat tussen ons en
onze dieren…
Dieren vertellen een
verhaal
In het werken met dieren is het belangrijk om naar het verhaal
van het dier te luisteren. Vaak is dat een ander verhaal dan het verhaal van
de eigenaar/verzorger.
Bijvoorbeeld een cliënte die me consulteerde over de chronisch slechte
gezondheidstoestand van haar hond. De klachten verergerden als de hond uit
logeren was geweest maar die link had ze zelf nooit gelegd. Zij was er vast
van overtuigd dat haar hond daar in goede handen was terwijl de hond
doodsbang was voor de betreffende persoon. De persoon bleek de hond te
mishandelen maar de cliënte heeft dit nooit willen erkennen (terwijl ze het
heel diep in haar hart wel wist) want bij wie moest ze de hond dan brengen?!
Een andere cliënte vertelde mij dat haar hond op epilepsie gelijkende
aanvallen kreeg na een hersenvliesontsteking terwijl de hond zelf aangaf dat
die aanvallen er daarvóór al waren, zij het in mindere mate. Toen ik mijn
cliënte hierover nadere vragen stelde werd het verhaal van de hond alsnog
door haar bevestigd.
Onaangepast
gedrag (in mensenogen wel te verstaan) is vaak een natuurlijke reactie vanuit
het wereldbeeld van het dier op een situatie waarin het zich niet gezien of
bedreigd voelt. Bijvoorbeeld de hond die achter de kippen aan ging. Vanuit
mensen- en kippen-ogen bezien hoogst ongewenst dus werd de hond steeds
strenger gestraft. Het enige dat de hond echter wenste was gezien en
gewaardeerd te worden voor wie hij is: bewaker van de orde op het erf. In de
ogen van de hond moest hij dus nog méér achter de kippen aanzitten want deed
hij het blijkbaar niet goed genoeg. Als hij zijn werk goed zou doen zou hij
belóónd worden in plaats van gestraft…
Honden
kunnen “onhandelbaar” worden als ze zich niet veilig voelen in het gezin bij
wie ze wonen. In hondenogen volstrekt logisch gedrag: als de baas hun geen
veiligheid biedt stellen ze zelf hun veiligheid veilig, op hún manier.
Goedwillende mensen die vanuit pure onwetendheid geen oog hebben voor de
basisbehoeften van hun lieveling kunnen zo een situatie creëren waarin mens
en dier niet langer samen door één deur kunnen. En uiteindelijk is het de
hond die het onderspit delft: hond moet weg of soms kiest men er zelfs voor
het dier te laten inslapen.
Behandeling
van dieren gaat dus altijd samen met bewustwording bij de eigenaar/verzorger.
Het is mogelijk het dier een remedie voor te schrijven maar als de
onderliggende oorzaak niet wordt aangepakt (hetgeen meestal ander gedrag van
de eigenaar/verzorger vereist) zal het effect nihil of slechts tijdelijk
zijn.
Parallellen in het werken met kinderen dringen zich op…
Bij
dieren werk ik vaak op afstand. Dat heeft een hele praktische reden: paarden
en poezen zijn meestal niet gewend om te reizen en hebben over het algemeen
veel tijd nodig om zich in een andere omgeving op hun gemak te voelen. De
behandeling “komt niet erg goed binnen” als een dier zich niet ontspant. Als
echter een bezoek aan huis nodig is zal ik dat zeker adviseren.
Bij honden ligt dat anders: die zijn veel meer gewend om met hun baas ergens
heen te gaan. Die kunnen dus, mits de reistijd te overzien is en tenzij ze te
ziek zijn, makkelijker in levenden lijve naar mij toe komen.
Bij een behandeling op afstand werk ik vanaf foto’s. Via de foto maak ik
contact met de energie van het dier en laat ik het dier (telepatisch)
zijn/haar verhaal vertellen. Als het verhaal duidelijk is volgt een healing.
Overigens verloopt een “hands on” behandeling, waarbij het dier lijfelijk
aanwezig is, in grote lijnen op ongeveer dezelfde wijze als een behandeling
op afstand.
Lees verder: behandeling van dieren.
|
