|
behandelingen
dieren
workshops
artikelen
over mij
route
|
|
Merrie Wahinhe als therapeut
door Gaby Buiskool, mei 2008
Sinds
november 2006 hoort Wahinhe bij ons. Wahinhe is een Appaloosa-merrie
van ongeveer zeven jaar oud. Tijdens mijn eerste kennismaking met haar gaf ze
aan dat haar manegenaam Simone haar niet past en dat ze “Sneeuw” heet, in
Indianentaal. Deze toevoeging kwam er met enige nadruk achteraan. Dus ging ik
op zoek en vond op de website van de Lakota Sioux
Indianen “wahinhe” dat “sneeuwen” (= sneeuw in
beweging) betekent. Wahinhe, toen nog Simone, ging
akkoord en sindsdien draagt ze deze naam.
Hoewel ze qua lichaamsbouw en qua tekening duidelijk afwijkt van het
“standaard” Nederlandse paard, kwamen we er pas later achter dat ze een Appaloosa is, een ras dat oorspronkelijk door de Nez Percé Indianen is gefokt.
Op
de manege, waar ze bijna een jaar was voordat wij haar daar weghaalden, had
ze het etiket “dominant” en “onbetrouwbaar”. Ze wilde zich niet laten zadelen,
bleef niet stilstaan bij het opstijgen en gooide regelmatig onervaren ruiters
van haar rug. Op zeker moment begon ze zelfs te bijten als men te dichtbij
kwam. “Dominant” dus, en bijgevolg werd ze als zodanig behandeld hetgeen
betekende dat “ze eronder gehouden moest worden”. Het werd van kwaad tot
erger.
Ze benadert andere paarden over het algemeen nogal agressief, voor de
manegehouders ook een “bewijs van dominantie”. Het derde bewijs dat we hier
met een dominant paard te maken hebben, aldus de manege-eigenaars, is het
vele wit in haar ogen.
Echter, alle Appaloosa’s laten veel oogwit zien,
een kenmerk van het ras.
Wahinhe’s onhandelbaarheid had te maken met fysieke
pijn: op de manege werd ze gereden met een niet-passend zadel. Geen wonder
dat ze zich niet wilde laten zadelen en berijden!
Haar agressieve benadering van soortgenoten komt voort uit angst en
onzekerheid. Wij kennen haar verleden slechts vanaf het moment waarop ze op
de manege kwam. Dus liet ik Wahinhe haar verhaal
zelf vertellen: een vrolijk, ondernemend, levenslustig veulen geflankeerd
door een attente moeder. Ze is te vroeg bij haar moeder weggehaald en heeft
daarna nooit de stabiele geborgen omgeving gekend die een opgroeiend wezen
nodig heeft. In de paardenfokkerij is het vrij normaal om een veulen na zeven
tot acht maanden van de moeder te scheiden. In het wild blijven de veulens
enkele jaren in dezelfde kudde als de moeder. Voor Wahinhe,
een zeer aanhankelijk dier, was acht maanden véél te vroeg.
Op mijn vraag naar andere paarden dan haar moeder ervaar ik slechts leegte: Wahinhe in een grote leegte met ergens ver weg aan de
horizon enkele andere paarden. Ze heeft nooit geleerd hoe ze met andere
paarden om moet gaan. Ze voelt zich onveilig bij haar eigen soort en kiest,
volkomen onnodig, de aanval als verdediging.
Nu, anderhalf jaar later, is ze erg veel veranderd: emotioneel stabieler,
véél liever, fitter en begint ze zelfs te leren dat andere paarden minder
bedreigend zijn dan ze dacht. Sneeuw in Beweging. Ze draagt haar naam met ere.
Carla,
een van mijn cliënten (de naam is gefingeerd), vindt paarden fascinerende en
prachtige dieren maar is er ó zo bang voor. Graag wil ze die angst overwinnen
en ik stelde voor dat ze ’s morgens aankeert als ik
toch met de paarden bezig ben. Regelmatig is ze present.
Carla en Wahinhe vinden elkaar in de wijze waarop
ze het leven tegemoet treden. Beiden hebben weinig vertrouwen in zichzelf en
daarmee ook weinig vertrouwen in de ander. Beiden kunnen zichzelf zozeer in
hun oude (angst)patronen vast zetten dat ze totaal geen verbinding meer
hebben met wat er werkelijk gaande is. Beiden “zweten peentjes” als ze zich
geconfronteerd zien met een enge of moeilijke situatie; Wahinhe
kan dan letterlijk baden in het zweet.
Beiden echter vinden uiteindelijk toch weer de kracht, de moed en het
doorzettingsvermogen om hun angsten te lijf te gaan om die ándere wereld, de
wereld waarin je niet bang hoeft te zijn, te onderzoeken. Beiden hebben
inmiddels al vele angsten overwonnen, zijn blijer, vrijer en opener geworden.
Dat beiden, vrouw en merrie, mijn ondersteuning zoeken om zichzelf te vinden
laat me niet onberoerd. Al vind ik het nogal bizar dat ik, een mens, een
paard moet leren hoe het een ander paard op een paardvriendelijke
wijze dient te benaderen.
In
deze specifieke sessie werkten Carla en ik aan enkele overtuigingen
betreffende haar negatieve zelfbeeld. We waren aangekomen op het punt waarop
Carla de overtuiging “ik ben alleen” had omgekeerd in “we zijn samen” en “ik
ben slecht, ik kan niet” in “ik ben poepgoed!” (een uitdrukking van haar
vader). Ze had onderzocht wat de negatieve overtuigingen in haar leven en
haar lichaam hebben aangericht: constant was ze bezig deze overtuigingen te
bevestigen met als gevolg depressie, slachtoffergedrag en verkramping in haar
lichaam. De nieuwe overtuigingen brachten eindelijk rust in haar denken,
fysieke ontspanning en haar handen en armen gingen open om de wereld te
omhelzen.
Op dit punt verscheen Wahinhe in Carla’s
bewustzijn. Carla heeft de workshops over communicatie met dieren bij me
gevolgd, dus kon ik volstaan met de opmerking “onderzoek maar wat ze je wil
laten zien of wil vertellen”. Op hetzelfde moment vertrok Carla’s gezicht in
angst, haar hele gezicht werd samengedrukt, haar handen sloegen dicht, ze
kreeg het ongelooflijk benauwd, haar hele lichaam verkrampte. Ze had
nauwelijks meer contact met haar lichaam; bovenlichaam, hart en hoofd voelde
ze helemaal niet meer. “Wat doet Wahinhe met je dat
je daar zó bang voor wordt?” “De paarden…” ze hapte naar adem. “Waar ben je
zo bang voor?” In de ban van haar angst liet het antwoord even op zich
wachten.
“Liefde. Ik krijg “liefde” door. Ik snap er niets van.” “Onderzoek het maar.”
“Liefde, licht, zuiverheid.” Ze begreep het nog steeds niet.
Ineens begon ze te snikken. “De paarden laten me zien wie ik ben.” Ze bleef
snikken. “Ik wil zo graag gezien worden en tegelijkertijd ben ik er zo bang
voor. De paarden zien wie ik ben.”
Toen ze tot rust was gekomen en de boodschap tot zich door kon laten dringen
buitelden de inzichten over elkaar heen als jonge haasjes.“Ik
hoef niet meer bang te zijn voor wie ik ben.” “Ik hoef niet meer te twijfelen
aan wie ik ben.” “Ik ben niet onzeker. Het gaat om verantwoordelijkheid. Ik
wil de verantwoordelijkheid niet nemen voor mijn leven, voor wie ik ben, voor
mijn werk.” “Ik verschuil me achter onzekerheid en angst. Het is een truuk om mezelf om de tuin te leiden. Maar het gaat om
verantwoordelijkheid nemen.”
Ik voelde haar lichaam zich ontspannen en ze gleed in die speciale sfeer
waarin een individu totaal versmelt met de Eenheid, die de essentie is van
het Leven zelf.
Een
paar weken later, de eerste keer na deze sessie, stond ze bij Wahinhe. Ze was beter in balans. Ze kon de rust die in de
stal heerst in zich opnemen en voelde zich dapperder dan ze in tijden was
geweest. “Wat een geschenk! En ik maar denken dat ze me dood willen trappen.”
|
