|
|
|
|
|
|
||
welkom
|
|
Nadat
Vienne, mijn bijna 27-jarige merrie, was overleden
ging ik op zoek naar een ander paard. Niet alleen omdat ik me graag weer met een
ander paard wil verbinden maar ook opdat Sting, ons andere paard, niet de
rest van zijn leven alleen zou moeten blijven. Na
een lange zoektocht vond ik de advertentie waarin Fay* werd aangeboden. De
tekst bij de aankondiging was heel summier maar de foto’s spraken me aan. Meteen
contact opgenomen met Anna*, de toenmalige eigenaresse -het klikte gelijk
tussen ons-, en een afspraak gemaakt voor de volgende dag om nader kennis te
maken. Fay
werd uit de paddock gehaald en naar stal gebracht alwaar ze gespannen, de kat
uit de boom kijkend, naar Stanley, mijn man, en mij keek. Ik
benaderde haar langzaam en stak mijn hand uit, die ze accepteerde. Heel
zachtjes sprak ik tegen haar en raakte ik haar hals aan. Toen ze zich wat
ontspande liet ik mijn hand heel rustig over haar lichaam gaan waarna ze nog
meer ontspande. Zadelen,
mee naar de buitenbak, mijn man longeerde haar,
reed wat rondjes door de bak waarna ik opstapte om even te voelen hoe ze op mij
reageerde. Ik was nog niet geheel hersteld van een val van een ander paard
waar ik kennis mee had gemaakt en lichtelijk zenuwachtig. Heel duidelijk te
merken dat ze daarop reageerde. Ik
had mijn man gevraagd enkele foto’s te maken terwijl ik haar aan het touw
vasthield en liep achteruit om uit beeld te blijven. No way! Ze stapte met me
mee alsof ze met haar neus tegen mijn hand geplakt was. Om
een lang verhaal kort te maken: Anna ging ermee akkoord om Fay voor mij te
reserveren. Ik
wilde nog wat zaken uitzoeken: een gezondheids-check middels bio-resonantie èn ze moest passen bij Sting, ons andere paard. De
volgende dag vond ik de uitslag van de bio-resonantie-test in mijn e-mailbox.
Opvallend: geen noemenswaardige fysieke problemen, wel veel mentaal/emotionele
aspecten. Verslag
van ons gesprek Na
bestudering van het bio resonantie-rapport maak ik contact met Fay: Hallo
Fay, Weet jij waarom we
dit gesprek voeren?
Ja. (Dieren zijn zich over het algemeen van véél meer zaken bewust dan wij
ons kunnen voorstellen…) Vertrouw
je mij?
Ja. Wil
je bij ons komen wonen? In het beeld begint ze rond te springen. Even
checken of het inderdaad blijdschap is of toch verzet: het ziet er blij uit
en dat is het ook. Ben
je gelukkig?
In reactie op deze vraag overvalt me gelijk een diep verdriet. Och,
lieverd, ik zie en voel je verdriet. Heeft het te maken met Anna’s
gemoedstoestand?
Ja. Anna’s man had kanker en is twee jaar
geleden overleden. Anna’s dochter blijkt borstkanker te hebben en is nog
onder behandeling. Het wordt Anna allemaal te veel: “Mijn lijf wil niet meer,
dus ik moet keuzes maken”. Vandaar, met pijn in haar hart, de beslissing om
te stoppen met haar paarden-hobby en Fay een ander thuis te geven. Anna’s gemoedstoestand drukt zwaar op
Fay. Hoe
ervaar je de training bij Anna? Leuk! Hoe
ervaar je de buitenritten met Anna? In het beeld begint ze weer rond te
springen van enthousiasme. Hoe
ervaar je je maatje in de paddock? Ik krijg een gevoel van: ze is wel
o.k.; niet speciaal een grote vriendin. Gelukkig! Aangezien paarden
vriendschap sluiten voor het leven zou ik me zeer bezwaard voelen om zo’n
band te moeten verbreken. Hou
je van Anna?
Een duidelijk JA! Was
je gelukkig voordat je bij Anna kwam? Weer dat gevoel van zwaarte. In het
beeld een manspersoon aan wie ze gehecht was en die heel veel lading bij zich
droeg. Is
jou ooit kwaad gedaan? Nee. Hoe
ervoer je de veulens? In het beeld zie ik een houding van verzet en
pijn: geen veulens! De inseminaties zijn pijnlijk. Ik voel dat ze er niet
klaar voor was en nog steeds niet; ze wilde en wil geen veulens. Met al die
zwaarte waar ze onder gebukt gaat is er geen ruimte voor veulens. Bij de eerste eigenaar was ze
voornamelijk voor de veulens. Ze heeft een goede afstamming volgens Anna (mij
zegt het niet zoveel). Naar verluidt heeft ze twee prachtige veulens op de
wereld gezet en Anna wilde ook graag een veulen van haar. Bij
ons hoef je niet bang te zijn: geen veulens. In het beeld
gaat ze helemaal uit haar dak van vreugde! Ik
wil je graag voorstellen aan Sting, ons andere paard. Ik maak contact met Sting en plaats
hem in mijn linkerhand. Daarna plaats ik Fay in mijn rechterhand en hou beide
handen een eindje uit elkaar. Het is de bedoeling dat ik mijn handen langzaam
naar elkaar toe beweeg en me bewust word van eventuele weerstand in die
beweging. Leuk plan, maar het ging anders… Zodra
ik mijn handen naar elkaar begin te bewegen springt Fay uit mijn rechterhand,
rent naar Sting en ze omhelzen elkaar. Als ik mijn handen weer terug breng in
de uitgangspositie met Sting links en Fay rechts en Sting voorstel aan Fay
gebeurt hetzelfde: Sting springt uit mijn hand, rent naar Fay en er volgt
wederom een omhelzing. Aangezien Sting nogal dominant kan
zijn wil ik ook onderzoeken hoe Fay daarop reageert. Dus visualiseer ik het
beeld van beide paarden waarbij Sting Fay wegduwt van waar zij staat te eten.
Ze laat hem zijn gang gaan, doet een paar stappen terug en loopt naar een
andere voerplek. So far so good, niet waar? Tot
slot wil ik onderzoeken hoe ze op de trailer reageert. In het beeld leid ik haar van de
paddock bij Anna naar de trailer. Ze snapt wat de bedoeling is, stopt en
richt zich op: “Wat is dit?! Moet ik hierin?!” Ik weet genoeg: dit moet met
beleid en gaat tijd kosten… Anna gaf aan dat Fay geen trailer
gewend is. Anna zelf heeft geen trailer dus weet niet hoe Fay daarop
reageert. Voor de rit van de vorige eigenaar naar Anna is Fay lichtjes
gesedeerd omdat het zo’n lange rit zou zijn (van Midden- naar
Noord-Nederland) en ze geen trailer gewend was. Nu heeft ze weer net zo’n
lange rit voor de boeg: van Noord-Nederland naar Linschoten in de provincie
Utrecht… Hierna
neem ik afscheid van Fay. Ik
bel Anna om haar te vertellen dat Fay helemaal welkom is bij ons en we
spreken af dat we haar over een week komen halen. Trailer-training
via telepathie: Al
peinzend over hoe ik het trailer-dilemma kan oplossen krijg ik ineens een
idee. Ik
neem me voor om haar dagelijks, middels visualisatie, aan de trailer te laten
wennen. Ik heb hier zes dagen de tijd voor.
Een
nieuw experiment… 1e
dag: Nadat
ik contact heb gemaakt met Fay visualiseer ik de trailer bij Anna op het pad,
zodat Fay eraan kan wennen. Ik zie in het beeld dat ze er geen probleem mee
heeft en rijd dan de trailer langzaam in de grote, ruime paddock. Ook dat
geeft geen probleem. Vervolgens
leid ik Fay naar de trailer, wandel er op ons beider gemak enkele malen
omheen en laat haar naar binnen kijken. Geen stressreactie. Dan
laat ik haar los en wacht af wat er gebeurt. Ze loopt om de trailer heen en
besnuffelt hem aan alle kanten. 2e
dag: Vandaag
vind ik Fay zowaar ìn de trailer… In
het beeld leid ik haar enkele malen in en uit de trailer: geen probleem. (We
hebben een twee-paards trailer met ook een klep aan
de voorkant zodat de paarden niet achteruit hoeven te lopen.) Dan
begin ik haar voor te bereiden op de reis: sluit de kleppen en de deuren. Ze
blijft rustig. Langzaam laat ik de trailer in beweging komen. Ook hierbij
blijft ze rustig. 3e
dag: Drukke
dag, ’s avonds te moe. Dus vandaag geen trailer-training, helaas. 4e
dag: Vandaag
meldt Vienne zich, mijn onlangs overleden paard.
Dat deed ze bij leven ook al als ze me ergens op wil attenderen. Ik
had me al eerder afgevraagd wat Vienne van Fay zou
vinden maar heb het haar nog niet expliciet gevraagd. (Vanaf enkele dagen na
haar overlijden waakt Vienne over Sting, voel ik
haar aanwezigheid in de stal.) Op
de mededeling dat Sting er een kameraad bij krijgt reageert ze blij. Als ik
haar vraag hoe ze de combinatie Sting en Fay beoordeelt krijg ik een
goedkeurend knikje. Op
mijn vraag of ze dan nu vrij is om te gaan voel ik meteen dat dat wel eens
mijn eigen perceptie zou kunnen zijn. Inderdaad: Vienne
bepaalt zelf wel wanneer en òf ze gaat of niet. En
met het woord “vrij” heeft ze niets: hoezo, zou ze nièt
vrij zijn?! Ik
ga in contact met Fay voor de trailer-training. Ik schrik: in het beeld kijkt
ze me met grote angstogen aan. Wat is er aan de hand? O.k.,
stap terug: is er vandaag iets gebeurd met haar of ligt het aan mij? Het ligt
(natuurlijk! altijd!) aan mij… Ik realiseer me dat ik het “goed” wil doen en
daarmee mezelf aan het “opblazen” ben. Ik besluit de training op een ander
moment op te pakken. Later
op de dag maak ik weer contact met Fay, steek in het beeld (en in het “echt”)
mijn hand uit, waarop ze naar me toe komt. Zullen
we verder gaan met de trailer-training? Ik ontvang een enthousiast Ja. We
gaan nu de rit naar je nieuwe huis oefenen. Loop je mee? Ik
haal het halster, doe het om, we lopen samen naar de trailer en de trailer in
waar de voorste stang de uitgang blokkeert. Ze
richt zich op: “Dat is gek!” Ik maak de stang los, we lopen de trailer uit,
lopen een rondje door de paddock en gaan weer de trailer in, waar de voorste
stang inmiddels weer dicht zit. Deze keer geen bijzondere reactie. Kleppen
sluiten, even later weer openen en ze mag er weer uit. Opnieuw een rondje
lopen en ik voel dat het nu genoeg voor haar is. Goed
gedaan, lieverd.
Ik geef haar een knuffel en een poetsbeurt, ze briest, breng haar terug naar
de paddock alwaar ze een rondje rent om alles te verwerken. Daarna loopt ze
naar de trailer om hem opnieuw te bestuderen. Dank
je wel. 5e
dag: Ik
maak contact met Fay, steek mijn hand uit, ze komt naar me toe. Zullen we
verdergaan met de trailer-training? Ze knikt. Ik
visualiseer de trailer op de parkeerplaats met de auto ervoor, de kleppen
open, de voorste stang dicht, een hooinet gevuld
met hooi. Ik
pak het halster, doe het om, we lopen naar en in de trailer, ik zet haar
vast. Ze blijft rustig. Achterste
stang dicht, kleppen dicht. Ze blijft rustig. Ben
je klaar voor de reis? Ja. Ze
ziet de auto, het hek, het pad naar de weg. Ze ziet mij en Stanley, mijn man,
instappen, de motor start, we rijden langzaam het terrein af, nemen de bocht
naar rechts, even later de bocht naar links en rechtsaf de openbare weg op.
Ze blijft rustig. We
rijden het dorp uit en linksaf de provinciale weg op. Soms een hobbel, soms
een bocht, soms even remmen en dan weer gas, landschappen die voorbij
trekken. Ze doet af en toe een stapje opzij en blijft rustig. Na
ongeveer een uur stoppen we even om te controleren of alles in orde is, laten
haar drinken (wat ze weigert). Ze blijft rustig. En
verder gaat de reis: af en toe een bocht, soms een hobbel, soms even remmen
en dan weer gas, landschappen die voorbij trekken, auto’s voor, achter en
opzij. Dan
de afslag naar huis, de Cattenbroekerdijk en het
erf op. Ik
open de klep, maak de stang los en leid haar uit de trailer. Ik zie geen
tekenen van stress: geen onrust, niet bezweet, geen grote hoeveelheden mest. Ik
geef haar de tijd om haar nieuwe omgeving in zich op te nemen. Ze is
nieuwsgierig, laat het op zich inwerken, neemt wat happen gras en we lopen
naar de paddock. Sting,
het andere paard, inmiddels in zijn stal gebracht (bovendeur open), vindt dat
helemaal niet leuk, laat dat duidelijk merken door tegen de onderdeur te
schoppen. (De
stallen grenzen aan de paddock. De deuren staan altijd open zodat ze kunnen
kiezen of ze binnen of buiten zijn. Deur dicht vinden ze nooit leuk!) Zodra
Sting Fay ziet gaat hij uit zijn dak: blij en druk. Fay kijkt het even aan,
waarna ze elkaar begroeten. Na een poosje leid ik haar naar haar stal en deel
van de paddock. Voor alle zekerheid hebben we de paddock in tweeën gedeeld. Goed
gedaan, lieverd. Tot
slot visualiseer ik Fay weer terug in haar paddock bij Anna. Ze rent enkele
rondjes om alle indrukken te verwerken en word weer rustig. Dank
je wel! Ik
had het plan om deze procedure later op de dag nogmaals te volgen maar voel
dat dat veel te veel is voor Fay. Morgen
weer… 6e
dag: Morgen
gaat het gebeuren… tijdens de voorbereiding op de training merk ik dat ik
gespannen ben: het moet nu wel goed gaan! Het
duurt langer dan normaal eer ik zover ben dat ik me kan verbinden met Fay.
Hoewel ik sta te popelen en in het beeld zie dat ze op me wacht focus ik me
op mezelf en mijn verbinding met Hemel en Aarde totdat ik voel dat ik stevig
genoeg aanwezig ben in mijn lichaam. Hallo
Fay, klaar voor de training? Ze reageert enthousiast. We
gaan het vandaag wel anders doen: Stanley leidt jou en ik ben erbij. Oooo??! Niet
goed?
Nee, liever met jou. Hmmm, het streelt
mijn ego en tegelijkertijd maak ik me zorgen vanwege mijn nog steeds
geblesseerde rechterhand. Dat was de reden dat ik het op het moment suprême
liever aan Stanley overlaat. Maar
goed, Fay heeft vertrouwen in mij, nu ik nog in mezelf… We
lopen een rondje door de paddock, daarna naar de trailer. De voorklep is
dicht; ook dat is een verandering waar Fay even aan moet wennen. Ik merk dat
ik nerveus begin te worden. Ze
loopt de trailer in, ik zet haar vast. Ze breekt uit en knalt door het dak van
de trailer! O, mijn God! Wat nu?! In
het volgende beeld zie ik Fay en mijzelf vervolgens heel rustig door de
paddock lopen. Ik
voel de spanning in mijn lichaam en besluit om de training af te breken en
later op de dag verder te gaan. Dat
geeft rust. Fay staat, een beetje in zichzelf grinnikend, naar me te kijken… Pfff,
ze is nog niet eens hier thuis en ze laat me al alle hoeken van de kamer
zien! Dat belooft wat… Tijdens
de voorbereidingen voor de avondmaaltijd begrijp ik in een flits van inzicht
dat het voorval van vanmorgen niet om Fay ging maar om mij… Fay
weet al lang wat er gaat gebeuren; een “generale repetitie” is totaal
overbodig. Ook als Stanley haar leidt zal dat geen probleem zijn. Die
boodschap had ik echter op dàt moment niet kunnen
oppikken omdat ik me, ondanks de perfect verlopen trainingen van de vorige
dagen, toch nog zorgen maakte over het verloop van de rit. Het
draait helemaal om vertrouwen… En dan het “echte werk”,
de ultieme test: de rit naar Fay’s nieuwe thuis… Ik
merk dat ik vol vertrouwen ben in de goede afloop en dat blijft de hele dag
zo. Het
is erg druk als we aankomen bij de stal waar Fay staat. Anna is er al. Fay
staat nog in haar paddock met de andere merrie. Stanley
parkeert de auto met de trailer op het terrein. Ik haal Fay’s
nieuw aangekochte halster uit de auto en hoor Anna’s bijrijdster
vol overtuiging zeggen dat ze wel zal moeten helpen. Stanley
heeft voor de zekerheid twee lange lijnen meegebracht, maakt ze vast aan de
trailer en legt ze uit op de grond terwijl ik met Anna meeloop naar de
paddock. Anna doet het halster om en ik loop met Fay naar de trailer. Fay
snuffelt wat aan de loopplank, proeft van het vlas in de trailer en loopt mee
de trailer in alsof het de gewoonste zaak van de wereld is… De lange lijnen
blijven werkeloos op de grond liggen. Bijrijdster
en Anna kijken vol verbazing toe. Anna ook wel een beetje trots: “Cool paard,
hè?!” Fay
blijft rustig staan terwijl Stanley haar vastzet en ik de stang achter
vastmaak. Anna heeft even tijd nodig om afscheid van haar te nemen. Ook dan
blijft Fay rustig. Pas
als de kleppen dicht gaan wordt ze onrustig: stampen, om willen draaien,
grote schrikogen. We
besluiten niet te lang te blijven dralen, nemen afscheid van Anna en rijden
het terrein af. Hobbels, bochtjes, het dorp uit. Dit is erg wennen voor Fay.
(Lees: ze stampt en laat trailer en auto schudden!) Ik kruip door de auto
naar de achterbank vanwaar ik haar beter in de gaten kan houden en blijf met
mijn aandacht bij haar zoals tijdens de training. Dat lijkt haar wat te
kalmeren. Op de provinciale weg wordt ze rustiger, maar de vele krappe
rotondes op weg naar de snelweg zijn toch weer een uitdaging. Eenmaal
op de snelweg is ze rustiger, kijkt om zich heen, neemt af en toe zelfs een
hap hooi, laat wel met enige regelmaat door gestamp merken dat ze het
onderhand ernstig zat is. Twee uur en drie kwartier is ook wel een héél lange
rit voor een paard dat geen trailer gewend is! Ongeveer
halverwege de rit merk ik dat ik mijn aandacht niet meer constant bij haar hoef
te houden: ze staat rustig te eten en kijkt al etend om zich heen. Schrikt
niet van al die auto’s aan alle kanten wanneer het drukker wordt op de weg.
Zelfs niet van grote vrachtwagens die langszij komen. Geen gestamp meer! Wow!
Niet te geloven… Stanley maakt zich zorgen, vindt het tè
rustig daar achterin… Ik stel hem gerust: ik zie haar hoofd, ze ligt niet
dood in de trailer 😊. Eenmaal
thuis, ze moet ze nog even wachten in de trailer, openen we de deur,
inspecteren Fay en de trailer: ze kijkt rustig rond, geen stress-signalen,
niet bezweet, slechts één hoop door elkaar gestampte mest. Uitzonderlijk
en boven verwachting; we kunnen zeker spreken van een in alle opzichten
bijzonder en succesvol resultaat! Voordat
hij Fay uit de trailer naar stal en paddock leidt, splitst Stanley de paddock
in tweeën zodat Fay rustig aan haar nieuwe plek kan wennen. Ze onderzoekt
alles nauwgezet, heeft nog nauwelijks interesse in Sting. Hij wel in haar!
maar kan er nog niet bij… Na
een uurtje of drie besluiten we de lijnen weg te halen, heel benieuwd hoe de
kennismaking verder gaat verlopen. Ze is aan het eten terwijl Sting haar heel
behoedzaam, met veel respect, nadert. (Vele mensen-mannen kunnen hier een
voorbeeld aan nemen…) Ze laat toe dat hij dichterbij komt en haar besnuffelt.
Het
ziet er goed uit: geen vreemde reacties, geen afwijzing. We
blijven nog een poos staan kijken en laten hun dan alleen. Het ziet er goed
uit en het voelt ook goed. De ervaring leert dat er nog de nodige tijd overheen zal gaan eer ze echt goed aan elkaar gewend zijn maar de eerste indrukken zijn zonder meer positief.
Wil jij ook leren om telepathisch te communiceren met dieren? of informeer / meld je
aan: bel 0348-419846 of klik e-mail |
